woensdagetalage

In 1824 besloot Franz Schubert om zichzelf te leren om groots opgezette symfonieën te schrijven, van het soort waar Beethoven u tegen zou zeggen. Schubert had bedacht dat hij als voorstudie eerst enkele flinke strijkkwartetten moest maken. Het plan resulteerde in drie strijkkwartetten (nrs. 13, 14, 15) en anderhalve symfonie (de Onvoltooide en de Grote C-dur). Die halve symfonie is ongeveer even lang als elk van haar zes complete voorgangers, de hele heeft de dubbele lengte, en ze behoren tot de allergeliefdste symfonieën uit de geschiedenis. Missie geslaagd, al kun je anderhalve symfonie ook wat magertjes noemen. In ieder geval doen ze verlangen naar meer. Gustav Mahler vatte dat verlangen eigenzinnig op en bewerkte Schuberts Veertiende strijkkwartet – Der Tod und das Mädchen – voor strijkorkest. De voorstudie werd een soort strijkerssymfonie. Mahler veranderde niet eens zo heel veel – een flinke scheut extra strijkers, en een contrabas erbij om het orkest stevig te verankeren – maar het werd hem niet in dank afgenomen.