maandagetalage

In de documentaire The Beatles: Get Back kun je op de voet volgen hoe ze hun liedjes maken. In de regel beginnen ze met een deuntje en een paar akkoorden en dan sleutelen se net zo lang aan de tekst en de melodie tot ze tevreden zijn. Als het niet opschiet gaan ze uit verveling melige dingen doen. Maffe woorden verzinnen, er op los schreeuwen, een ander liedje ertussendoor spelen, een veel langzamer of juist heel snel tempo kiezen. Soms komt daar iets uit wat ze kunnen gebruiken. Bij The Beatles leidt verveling tot originele invallen. Aan platgetreden paden hebben ze een broertje dood. Ze overleggen hoe ze de geijkte afwisseling van refrein en coupletten kunnen doorbreken. En een lekker gitaardeuntje wordt niet eindeloos herhaald, maar stopt wanneer het genoeg is geweest en komt alleen terug als het weer fris klinkt. Het leidt allemaal tot ongebruikelijke beginnetjes, goed getroffen slotmaten en originele vormen. Opvallend zijn ook de pauzes midden in een liedje. Daar is ook over nagedacht. Ze stoppen met spelen, er valt een stilte en op precies het juiste moment zet Ringo Starr met enkele tikjes de zaak weer in gang. Dat hoor je zelden in popmuziek.