Wat gebeurt er na de dood? Gaan de lampen definitief uit, belandt onze ziel in een andere toestand of op een andere locatie? Het is een ongeschreven regel dat je dit soort vragen niet snel stelt aan mensen die je niet zo goed kent. Daardoor zou het zomaar kunnen dat je buurman denkt dat we in het hiernamaals op een andere planeet belanden. Doris Vervuurt (1999) maakte samen met Lieke van der Vegt een theatervoorstelling over deze kwestie. Daarin zetten ze twee ‘gewone’ mensen (geen acteurs dus) tegenover elkaar om een gesprek over het hiernamaals te voeren. Het publiek zat er in een kring omheen.
Vervuurt borduurt voort op dit idee in de korte documentaire Hiernamaals. Vervuurt is een van de vijf nieuwe makers die dit jaar deelnam aan Ongeschreven regels, een traject van de VPRO. Ondanks het serieuze onderwerp, is het een speelse film met een absurdistisch tintje. We zien portretten van vier verschillende mensen met uiteenlopende ideeën over het leven na de dood. Zo heeft de blonde Petri zich op aarde altijd ‘een soort alien’ gevoeld en hoopt ze na haar overlijden in haar versie van de hemel terecht te komen waar ze zich meer thuis voelt en bovendien prachtig lang haar heeft. De Chinese eigenaar van een mooie klassieke snackbar vindt het ‘een beetje onzin’ om hierover na te denken. ‘Dood is dood,’ zegt hij en daarmee is voor hem de kous af.
Vervuurts achtergrond als theatermaker is duidelijk aan de documentaire af te zien. Aan het begin komen de personages uit de lift, alsof het doek voor het podium op gaat. En ze vertellen hun verhaal allemaal in hun eigen decor, waarbij je Vervuurt zelf af en toe regie-aanwijzingen hoort geven. Aan het eind komen we ze toch allemaal weer tegen in de retrosnackbar, of zou dat dan de hemel zijn?