woensdagetalage

‘En meneer de president, ik moet u wat vertellen’. Vanaf het podium richtte Auschwitz-overlevende Elie Wiesel zich op 22 april 1993 tot de achter hem zittende Bill Clinton. De spreker naderde het einde van zijn toespraak ter ere van het twintigjarige bestaan van het United States Holocaust Memorial Museum in de Amerikaanse hoofdstad. Het was een spontane actie. Wiesel moest zijn afsluiting improviseren omdat de pagina’s van zijn voordracht doorweekt waren geraakt door de hevige regenval. Zijn boodschap was er niet minder hartverscheurend door. ‘Ik ben net in het voormalige Joegoslavië geweest. Ik kan niet meer slapen door wat ik heb gezien. Als Jood moet ik erop aandringen dat we iets doen om het bloedvergieten in dat land te stoppen.’