De Kardashians, de Meilandjes, de Bevers, de Frogers, de Verhulstjes, de Pfaffs, de familie Gillis: aan ‘familierealityseries’ hadden we de afgelopen jaren bepaald geen gebrek. Blijkbaar vinden we weinig dingen leuker dan kijken naar de behoorlijk alledaagse beslommeringen van min of meer bekende families.
Hoewel het moeilijk is om een duidelijk beginpunt te markeren voor het genre, kunnen we voor de wortels van het succes niet anders dan teruggaan naar waar het – in ieder geval voor ondergetekende – ooit begon: De Bauers, een realitysoap over het wel en wee van het gezin van zanger, überpositivo én sympathiekste man van Nederland Frans Bauer. Hoewel de serie al in 2003 werd uitgezonden, en er slechts acht afleveringen waren, leefde het programma voor altijd voort in de harten van de liefhebbers. Dat sentiment leefde breder dan alleen bij deze destijds achtjarige televisiekijker, want in 2004 won De Bauers de Gouden Televizier-Ring.
Maar omdat de tijd van het eindeloos uitmelken van bekende televisiefamilies nog niet was aangebroken, bleef de serie slechts beperkt tot één seizoen. Misschien was dat maar goed ook, want wat konden we nog meer leren over de huiselijke beslommeringen van de Bauers? We wisten anno 2003 eigenlijk alles al over de voorliefde van Frans voor Chinees eten, over zijn toen nog prille carrièresucces, en vooral over het schitterend kleinburgerlijke geluk in de royale villa in het Brabantse Fijnaart.
Bovendien wilde Frans zijn gezin niet te veel druk opleggen. In gesprek met het AD: ‘Het is nogal wat. Als je ’s ochtends uit bed komt, zit de cameraman al te wachten op de bank.’ Gelukkig kregen we onze portie Frans en zijn vrouw Maris(ka) later nog in talloze reisprogramma’s, waarin het echtpaar onder meer afreisde naar de Verenigde Staten, Zuid-Amerika en China (waar ze dus helemaal geen Chinees eten zoals bij ons bleken te hebben).
Een cynicus kan dus de vraag opwerpen waarom we behoefte zouden hebben aan een nieuw seizoen van De Bauers. Toch is het een domme vraag, want als we in deze duistere tijden érgens behoefte aan hebben, is het wel aan het optimisme en de onweerstaanbare anti-ijdelheid van de Bauer-familie. Bovendien is Frans een zeldzaam voorbeeld van iemand die maar niet te verpesten lijkt, zelfs niet door een jarenlange aanwezigheid in de televisiewereld. Daarvoor hoeven we bijvoorbeeld alleen maar te kijken naar het recente, schitterende programma Leven zonder letters, waarin Bauer op pad ging met mensen die laaggeletterd zijn.
Realityseries over bekende families kwamen in vele soorten en maten, maar de enige familie met wie we écht weer even tijd willen doorbrengen, woont toch echt in Fijnaart. De eerste aflevering van de langverwachte rentree trapt af met de voorbereidingen voor de vijftigste verjaardag van Frans, waar hij zelf enorm tegenop ziet. Wij zitten er klaar voor.