Kiekeboe!

Harold Feinstein (1931-2015) was een Amerikaanse fotograaf, die nadat hij op zijn vijftiende was begonnen met fotograferen, meteen als talentvol en veelbelovend werd beschouwd. Hij maakte treffende, levendige en sfeervolle portretten in New York van mensen op straat of in winkels. Een van zijn favoriete decors was Coney Island, het populaire schiereiland in New York, met strand en kermis én zijn geboorteplaats. Hij maakte iconische foto’s van vrouwen in achtbanen en zonnende jongeren.

Als jongste lid werd hij op zijn achttiende opgenomen in de Photo League, het prestigieuze fotografiegilde. Een jaar later werd zijn werk aangekocht door het Museum of Modern Art (MOMA). Het had er alle schijn van dat het met Feinsteins carrière wel snor zat. Toch waren het zijn tijdgenoten die beroemd werden, terwijl tot zijn herontdekking in de jaren negentig vrijwel niemand van hem had gehoord.

The Man Who Shot New York, een bekorte tv-bewerking van de lange documentaire Last Stop Coney Island (VK, 2018, regie Andy Dunn), maakt er flink werk van om uit te leggen hoe dat heeft kunnen gebeuren. Maar, misschien nog belangrijker: de documentaire probeert die schade te herstellen door uit de doeken te doen hoe briljant Feinstein was.

Toegegeven, de man maakte mooie foto’s. Memorabele zwart-witbeelden, die zo van het scherm spatten. Alleen was hij niet alleen briljant, maar ook moeilijk. Eigenzinnig, koppig en onbuigzaam over de wijze waarop zijn werk werd gepresenteerd. Hij werd vergeten omdat hij zich terugtrok uit een tentoonstelling en uit een boek dat fotografiegeschiedenis zou schrijven. Het hielp ook niet mee dat hij vertrok uit New York.

Hier wordt de documentaire van Andy Dunn een tikkeltje mistig. Feinstein ging lesgeven, wat zijn passie bleek te zijn. Alleen zien we vooral beelden van naakte vrouwen voorbij komen. Een vriend en oud-leerling legt uit dat Feinstein dol was op vrouwen en veel experimenteerde met drugs. Hij gaf ook les terwijl hij lsd gebruikte. Ondertussen had hij ook een zoon gekregen voor wie hij gedeeltelijk zorgde.

Het zijn allemaal kleine plukjes informatie – mogelijk door het inkorten – die vooral vragen oproepen en allicht een (misschien anachronistische) wenkbrauw doen fronzen. De documentaire is vooral een ode aan de inmiddels alom bewonderde Feinstein, zonder veel kritische noten. Gelukkig zijn de foto’s prachtig.