Sinds de opkomst van het genre in de vroege jaren tachtig heeft thrashmetal-muziek vrijwel altijd een politieke boodschap gehad. Zowel wat sound als songtekst betreft zetten bands als Metallica, Slayer en Anthrax zich af tegen de economische en bestuurlijke status-quo – toentertijd het conservatisme van de Amerikaanse president Reagan. Wat dat betreft heeft de Libanese thrashband Slave to Sirens het eenvoudig: in hun immer onrustige thuisland is er genoeg materie om tegenaan te schoppen.
Tegen de achtergrond van een economische crisis, een falende regering en een allesverwoestende explosie in de haven van de hoofdstad proberen gitaristen Lilas Mayassi en Shery Bechara naam te maken in een land waar zij voor zichzelf eigenlijk al geen toekomst meer zien. Als enige thrashband van het Midden-Oosten die in zijn geheel uit vrouwen bestaat, blijkt dat zowel binnen als buiten de metalscene een uitdaging. ‘Altijd als een vrouw hier iets anders wil zijn dan wat de maatschappij van haar verwacht, is dat een probleem,’ zegt Mayassi. ‘Maar ik weiger bang te zijn.’
Regisseur Rita BaghdadiIn volgt Mayassi, Bechara en de andere bandleden op hun moeizame weg naar succes in Sirens (2Doc, vpro). Libanon is een van de meest liberale landen van het Midden-Oosten, maar desondanks bestaan er veel vooroordelen over metal-muziek – en werd het in de jaren negentig zelfs een tijdlang geboycot. Tegenwoordig is de tolerantie er groter, maar misvattingen over het genre steken nog altijd geregeld de kop op. ‘We worden uitgescholden,’ zegt Mayassi in Sirens. ‘Mensen noemen ons slet en hoer.’ Daarbij worstelen de meiden van Slave to Sirens ook onderling met hun identiteit. Als Mayassi een relatie krijgt met een Syrisch meisje, zet dat het voortbestaan van de band op het spel – evenals haar vriendschap met Bechara. Dat Sirens in Libanon zelf nog niet in première is gegaan vanwege toenemende anti-LGBTQ+ sentimenten aldaar, illustreert bij uitstek het conservatisme waar de metalscene zich tegen verzet.