‘Ik schrok zo erg dat ik versteende en niets heb gezegd.’
‘Het was maar een grapje, iedereen lachte, dus het zal wel niet zo erg zijn.’
‘Achteraf heb ik nagedacht over alle dingen die ik had kunnen doen om dit te voorkomen.’
Dit is slechts een greep uit de uitspraken die vrouwen doen in Belaagd, een documentaire van Nan Rosens. Voor vrouwelijke lezers is de kans is groot dat ze maar al te herkenbaar zijn.
In de documentaire zitten de sprekers op een stoel voor een roze achtergrond en vertellen hun verhaal. Het begint met gebeurtenissen die in hun jeugd hebben plaatsgevonden, verwarrende en choquerende situaties in de horeca of op feestjes, ongewenste aanrakingen door oudere mannen, machtsmisbruik op een stageplek en verkrachting. De vrouwen uiten hun verontwaardiging, woede en verdriet. In het uur bouwen de verhalen zich op, van kwaad tot erger. Tegen het einde wordt gesproken over partnergeweld: een slachtoffer vertelt over hoe ze vreesde voor haar leven. Er is één man aan het woord, de achtergrond wordt blauw, hij vertelt hoe zijn zus is vermoord door haar partner.
Tussen de verhalen door zien we slowmotion-beelden van de sprekers die over straat lopen, of beelden van openbare plekken zoals de trein. In straatinterviews uiten vrouwen kritiek op de maatschappij en mannen. Terugkerende vraag: waarom zou je zoiets doen?
Aan het eind van de documentaire verschijnen de volgende cijfers in beeld:
Twee op de drie vrouwen in Nederland is afgelopen jaar op straat lastiggevallen;
Een op de drie vrouwen heeft fysiek seksuele intimidatie ervaren op het werk;
Een op de vijf vrouwen is ooit fysiek mishandeld door (ex-) partner, in Nederland overleven elk jaar 40 vrouwen de mishandeling niet.