Aan jazziconen hebben onze zuiderburen nooit gebrek. Veel Belgische muziekhelden zijn de hemelpoort inmiddels gepasseerd, onder wie gitaargenie Django Reinhardt, mondharmonica-unicum Toots Thielemans en freejazzpionier Fred Van Hove. Aan wereldvermaard gitarist Philip Catherine de taak om de eer van jazzland België hoog te houden. Vandaag viert hij zijn tachtigste verjaardag in de Brusselse concertzaal Flagey. De vingervlugge Catherine krijgt gezelschap van onder anderen de Nederlandse pianist Bert van den Brink.
Philip Catherine kwam ter wereld in Londen, maar verhuisde als tiener met zijn ouders naar België. Chansonnier Georges Brassens en Django Reinhardt brachten hem de gitaarliefde bij. Sinds zijn achttiende trekt hij de wereld over en schuift hij aan bij grootheden als Charles Mingus, Chet Baker, Dexter Gordon en Stéphane Grappelli. Mingus noemde hem liefkozend ‘jonge Django’.
Zijn gitaarexpertise werd ook omarmd door musici buiten het jazzkringetje. Zo werkte hij samen met popgrootheden als Robert Wyatt en Marc Moulin. In 1976 mocht Catherine opdraven in de Nederlandse formatie Focus. Catherine was de gedroomde opvolger van de in alle haast vertrokken gitarist Jan Akkerman. ‘Op het moment zelf vond ik het bizar. Wat doe ik hier? Ik ben ongeveer een jaar gebleven. We hebben een uitgebreide tour gedaan en brachten samen één lp uit. Het was de moeite waard,’ vertelt hij decennia later aan muziekwebsite Jazz’halo.
Als componist excelleert Catherine in gestileerde sfeerjazz met invloeden uit klassiek, bebop en zigeunermuziek. Gesofisticeerde, keurig aangeharkte moderne jazz die doordrongen is van een dromerige, melodieuze lyriek. Waar moet je beginnen als luisteraar? Tientallen albums staan er op zijn naam. Daartoe uitgedaagd door Radio 1 België betitelde Catherine zijn nummers ‘Letter From My Mother’, ‘Seven Teas’ en ‘Dance for Victor’ recent nog als zijn beste composities. Grote kans dat deze Catherine-classics vanavond de revue passeren.