Tara Lewis ,
Skateboarden om te winnen, of voor de kunst, dat is de vraag.
Douwe Macaré bereidt zich voor op de Olympische Spelen
Skateboarden is een Olympische sport geworden. Tot afgrijzen van skateboarder Nassim Guammaz. Douwe Macaré snapt ook niet ‘wie bedacht heeft dat dit moet’, maar vindt het wél een uitdaging om de best mogelijke skateboarder te worden.
Deze spanning staat centraal in de documentaire De kunst van het spelen van de Rotterdamse regisseur Sven Prince. Hij volgt Macaré in zijn voorbereiding op de Spelen en wisselt die af met de snijdende visie van Guammaz.
Het contrast kan bijna niet groter zijn tussen de ploeterende, zwetende, vloekende en heel vaak, hard en pijnlijk vallende Macaré en Guammaz, die op zijn skateboard door de nachtelijke straten van Parijs lijkt te zweven. Helemaal onbevooroordeeld is het dilemma tussen ‘skaten om het skaten’ en ‘skaten om te winnen’ daarmee niet. Toch blijft het een interessant contrast. Vooral als Guammaz meer vertelt over zijn aversie tegen competitie. ‘Voor mij maakt het niks uit of ik een gouden medaille heb. Ik weet wat ik ervoor zou moeten doen, ik zou mezelf moeten verkopen. Dat is niks voor mij.’ Of het iets voor Macaré is, is nog maar de vraag. De blik in zijn ogen als hij bij een Olympische presentatie een strakke polo aan moet (skaters dragen oversized kleding), is onbetaalbaar. De kledingman stelt XS voor, hijzelf een XL – het wordt maar M. Zichzelf in de spiegel bekijkend: ‘Nou, wat voor hypotheek wil je?’
De documentaire plaatst originele vraagtekens bij de vanzelfsprekendheid van wedstrijdcultuur – winnen en verliezen. Want, zo zegt Guammaz: ‘Ik vind dat de waarde van de kunst wordt afgeschaafd. Daar heb ik wel moeite mee.’
