Concrete Cowboy: sympathiek vader-en-zoon-drama over bedreigde subcultuur 

Woody Strode in Once Upon a Time in the West, Morgan Freeman in Unforgiven, Jamie Foxx in Django Unchained – ze bestaan wel, zwarte filmcowboys, maar vormen een piepkleine minderheid. En dat terwijl historici inschatten dat zo’n kwart van alle cowboys in het Wilde Westen uit Afro-Amerikanen bestond. De term ‘cowboy’ zou van oorsprong zelfs een racistische aanduiding zijn geweest voor zwarte boerenknechten.

Ook nu nog bestaan er compleet zwarte cowboygemeenschappen in de VS. En dan niet alleen op het platteland van pakweg Texas, maar ook midden in een grote stad als Philadelphia. Over zo’n groep ‘urban riders’ gaat Concrete Cowboy.

Hoofdpersoon Cole (Caleb McLaughlin, bekend van de serie Stranger Things) is een probleemtiener uit Detroit, die na een zoveelste ruzie op school door zijn moeder naar Philadelphia wordt gebracht, om bij zijn vader te verblijven. Deze Harp (Idris Elba) is een typische ruwe bolster met blank pit, die midden in het getto een leven leidt als ouderwetse cowboy. ‘Er staat een paard in de gang’ gaat bij Harp in huis letterlijk op, ontdekt Cole met verbijstering.

Concrete Cowboy bevat nauwelijks witte personages, maar werd wel gemaakt door een witte regisseur. De idealistisch ingestelde Ricky Staub werkte in een achterbuurt van Philadelphia met ex-gevangenen, toen hij op een dag een zwarte cowboy door zijn straat zag rijden. Hij sprak de man aan en kwam zo op het spoor van de plaatselijke ‘Urban Riding Club’. Als aspirerend cineast zag Staub meteen een onderwerp voor zijn debuutfilm voor zich. Tijdens zijn research ontdekte hij dat er al een jeugdroman over de gemeenschap bestond, Ghetto Cowboy van Greg Neri, die mooi kon dienen als basis voor het script. Als beginneling met één korte film op zijn naam ging Staub uit van een low-budgetproductie, maar dat veranderde toen beroemdheid Idris Elba lucht kreeg van het project en zich enthousiast aanmeldde als hoofdrolspeler en producent.

Concrete Cowboy is een uiterst sympathieke, zij het wel wat onevenwichtige film geworden. De scènes waarin Cole vriendschap sluit met een jonge drugsdealer zijn aan de clichématige kant. Maar de band die zich ontwikkelt tussen de dwarse tiener en diens stugge vader is prachtig, en als portret van een onbekende – en steeds meer bedreigde – subcultuur is de film een aangename verrassing. Dat diverse bijrollen worden gespeeld door echte leden van de cowboygemeenschap, geeft het geheel bovendien een fraai documentair randje.